Ağlama Martina Şiiri - Savaş Korkmaz

Bir perdeyi aralamak, herkes için kolay değil Martina
Gün ışığında bir vampir gibi eriyecek kadar,  büyük yalnızlıkları olanlar var
Onlar güneşten kaçanlar değil
Onlar karanlığa gömülen iyimserler
Onlar yalnızlar, ölüler
Ve ancak yaşayanlar güneşe çıkabilirler
Ne demek istediğimi anlıyor musun?
Onların içinde bir kente sığmayacak kadar büyük acılar var Martina
O kadar büyük ki...
Üst üste koyabilseydik göğe ulaşabilirdik

Bu paralel evren teorisi de beni çok korkutuyor Martina
Sonsuz evrenler demek, sonsuz acılar demektir
Bence yok olmak daha iyi
Ama kimbilir, belki bir milyon yıl sonra, acıyı tamamen yok edebilirler
Bilinçleri düşsel boyutlarda, makinalara bağlı olarak, sonsuza dek mutlu yaşatabilirler
Yapay, mutlu bir ölümsüzlük mü...
Yoksa acının da olduğu ölümlü, ıstıraplı bir yaşam mı...
Hangisi daha korkunç Martina?
Muhtemelen ikiside değil mi?

Savaş Korkmaz