Ağlama Kadın Şiiri - Servet Kaan Güldü

Bir kadın tanıdım ağlıyordu kaldırımda hıçkıra hıçkıra
Geçmişten gelen, hüzünlü bir anısı gelmiş sanki aklına
Ağlama kadın, kıyamam gözünden akan yaşlara
Tükendiğini belli etme sakın; ne dosta, ne düşmana

Bir kadın tanıdım gecenin sisli havasında,bir bir aklar düşmüş saçına,
kırılan bir kalbi tamir etmek bu kadar mı zor diye sordu bana,
Sustum; söylenecek binlere söz varken, susmak çok koyuyor insana
Bazen de bütün yaşanmışlıklara esir düşer, hiç bir söz bulamayız konuşmaya

Yüzünde acının izleri vardı çizgi çizgi, dokunmak istedim yüreğine
Ben bu gece ağlamazsam kendime gelemem dedi sessizce
Ve sözleri yarım kalmış bir yarım besteyim diyebildi sadece
İşte tam o zaman sustum aslında susmak onu dinlemekti belkide
Servet Kaan GÜLDÜ