Ağlama İstanbul Şiiri - Şebnem Ezik

Asya ile Avrupa'yı bağlayan Boğaziçi
Kavuşturur iki sevgiliyi
Kara ile deniz kucaklaşır
Tıpkı iki sevgili gibi.

Nice medeniyetleri
Basmış bağrına
Birçok savaşlar görmüş
Yılmamış,dimdik ayakta.

Öyle güzel kurulmuş ki
Yeditepe'ye
Doğan Güneş
Yine selam eder
Kendisine.

Yaşlı dostum neler gördün
Kimbilir?
Hangi acılara ortak oldun
Çeken bilir…

Toprağının her bir zerreciğinde
Hayat bulurum
Doğduğum şehrimi
Nasıl unuturum…

Ey Koca deniz
Nasıl sığınmışsın
Haliç'ime.
Haliç ise sükut içinde..

Martılar telaşlı
Erişmek için Yeditepe'ye
Erguvanlar İstanbul kokmak da
Emirgan Korusu'nda.

Yediverenler açarken Ayvansaray'da
Aç kollarını bana
Dört mevsimi yaşarken senle
Ne aşkları gömdün yüreğine.

Bu kış, beyaz örtü serilmiş
Arnavutköy,Bebek'e
Böyle de güzelsin İstanbul'um
Boşa kaygılanma.

Biliyorum,
Biraz kırgın,biraz mağrursun bana..
Ağlama İstanbul'um ağlama
Vasiyetim var
Birgün mutlaka getirecekler beni, sana….