Ağlama Çocuk Şiiri - Altan İlhan Arslan

Elbet; öykünmek için çok sebebi var
Tutmak için yükünü şu dünyanın
Elbet; ne sarih bir yol, ne aydınlık
Her düşünde bir marifet
Her işinde karanlık var!
Ne çok şerefsizliğe soyunmuş insan.
Ağlama çocuk seninde düşeceğin mahal
Gideceğin yol, varacağın şehir
İçindeki aşkta, alacağın soluk
Artık bütün sokaklar bencilliğe çıkıyor.
Elbet; içmenin suyu, yemenin ekmeği
Bedeli var bir günün gelecek güne
Elbet; kaç duraktır yıkılmamışsa yüreğin
Atılacak kurşunun hesapları yapılır!
Kaç şerefsizdir dökülen yaş, çürüyen için
Dökülecek! Sen hele büyüde çocuk
Büyü!
Ağlamanın o safir yaşına değmeyecek
Nice yolun olur! Nice bahane
Durdurur her damlasını, anlarsın!
Ağlamak bile kıymetini kaybetmiş.
Elbet; o melek yüzüne doğan güneş
Bir gün cehennem gibi ömrünü alacak
Gelen gün büyümek istemezsin.
Ağlama çocuk, ağlama!
Karanlığında bu dünyanın, çığırında
Şanslısın çocuk, hiç bir günaha mahal
Tövbe edilecek pişmanlıkların yok.
Ne sen böyle kalacaksın, ne dünya
Kaldığı yerde duracak, büyüyeceksin çocuk.
Ağlayacak ne çok derdin olur!
Ve bil ki, bugün gibi olmaz
O günler, bu gün kadar saf ve temiz.