Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
sevgini yudumlarken başkentin sokaklarında
yürüyorum... ağlayan sevdam yüreğimde...
tüm hücrelerimde...kazıdığım hayalin beynimde...
sevda yağmurlarıyla ıslananyüreğimi...
ihanetlerle dolu o geceden sonra....
öldürdün beni damla damlaa...
yavaş yavaş ölüyorum sensizliğinde...özlemlerinde...
söyle yüreğinden sökebildin mi beni sen de? ....
Bu şiiri ikinci kez okudum.................
Ağlama benim sevdam,kim derdi ki,büyük sevdama kurşun sıkılacak,kim hisseder Temmuz sıcağında yüreğimin üşüdüğünü,kim bilebilir ki zemheride yüreğiin kor alev gibi yandığını,yağmarlar karışır gözyaşlarıma,kaybolurum büyük şehrin izbe sokaklaında,kim bilirki yüreklerde ne acılar var,kim gülüşlerimin ardında ağlayan yüreğimin sesini duyar ki ahhhh ite sevda böyle bir şey dost,yüreğinize sağlık güzel şiirinizde bende koptum gittim,kaleminiz susmasın,saygılar sunuyorum,sevgi dolu yüreklere....
malesef hep böyle oluyor özümseyerek sevilenler
çok geç fark ediyor sevildiklerini anlayana kadarda
ihanet kokuyor geceler günler sessizce
özümseyen sevene düşüyor gözyaşları olsun varsın
sevebilen yüreklere selam olsun saygılarımla
düşüncelerimi esir aldı yüreğin...
çaresizce kanıyor ağlıyor sevdam....
gökyüzü de sanki bana ağlıyor...
sanki damarlarımdan kanım çekiliyor..
tatlı bir cıglık bsairim kalemin daim olsun sevgi ve saygılarımla
sevda yağmurlarıyla ıslanan o geceden sonra....
öldürdün beni damla damlaa...
yavaş yavaş ölüyorum sensizliğinde...özlemlerinde...
söyle yüreğinden sökebildin mi beni sen de? ....
Harika bir sevda şiiri,okudukça okunası ve alıp götüren dizeler,yürek akmış şiire,yüreğiniz var olsun,saygı ile....
söyle yüreğinden sökebildin mi beni sen de? ....
Ne farkeder ki. Aşk karşılıklı olsa da, olmasa da acı vericidir. Tam puanımla kutlarım...
sevgini yudumlarken başkentin sokaklarında
yürüyorum... ağlayan sevdam yüreğimde...
tüm hücrelerimde...kazıdığım hayalin beynimde...
sevda yağmurlarıyla ıslanan o geceden sonra....
öldürdün beni damla damlaa...
yavaş yavaş ölüyorum sensizliğinde...özlemlerinde...
söyle yüreğinden sökebildin mi beni sen de? ....
yörükkızı 7 0cak 2010
(yürekden sevenin kaderi)
Deniz Dağçiceği
Hüzün dolu duygulu yürek sesiniz dizelerde raks edişini okurken bende duygulandım.
Yüreğinize sağlık, ilhamınız bol kaleminiz daim
olsun tebrikler Deniz hanım.
sevda böyle bişey işte.hem ayağını yerden keser insanın hemde 7 kat yerin dibine gömer .umarım herşey gönlünüzce olur yaşamda.sağlam bi kaleminiz var.tebrikler ve saygılar.
'Harikasınız
Çok güzeldi yüreğinize sağlık
Saygılar kaleminize
dün gece yağmur yağdı yüreğime...
eşlik etti gözlerimde...
inlettin gecelerce ağlayan yüreğimi
gözümden akıttın sicim gibi yaşları...
özlemin kadar büyük içimdeki acı...
yaralıyım vurgun yedim yüreğimden...
sevdamızı kurşunladın can.. neden.. neden....
umutlarım, düşlerim ellerim hep bir, bir üşüdü...
düşüncelerimi esir aldı yüreğin...
tebrik ederim çok harika bir şiirdi tabrikler bu şiiri listeme alıyorum
Ağlama benimsevdam ağlama...
seni çok seviyorum benimsevdammm..sonsuzcaa seviyorum...
Bu şiir ile ilgili 48 tane yorum bulunmakta