Ağlama! Şiiri - Nazan İzmirli

ne varsa benden arda kalan
gel gör, gel gör ve ağlama!
sensizlikten.............

koca bedenimden,
ne bir zerre buhar
ne bir damla yaş
ne de bir parça kül
toprağa kalan

ölmeden ecele son nefesi vermeden
bir beyaz güvercin geldi, tam şurama
böğrüme konan
öyle söküp aldı ki onu benden
o an bedenim ona eş,bir kuş oldu
ardından yol alan
ağlama!

beni sensiz bıraktın
yüreğim acılarda
feryatlarım ayyuk da
sensizlikten yanaydı
inanmadın
kabullenmedin
ne kadar sevgisizmişsinki
sevgimi göremedin

an be an seni yaşamak istedim
uzaklardaydın
özlemin derya oldu büyüdü
kavuşamadım
kokun, tenin, bakışın hayal oldu
hatırlayamadım
tebessümlerini hissettim hissettim
gülümsedim gülümsedim
seni çok ama çok özledim.

sesini duymak istedim
rüzgarlara karşı yürüdüm.
dev dalgalara saldım bedenimi
kavak yellerini dinledim
bulamadım sesindeki ahengi
söndüremedim yüreğimdeki alevi

sabah güneşim benim
şafak vakti beklerken tanyelini
doğan günle görmek geldiğini
işte o an olan oldu
tanyelinin içinde gördüm seni
kuşların şakıyor sabahlarıma
hangi yana baksam sen....

sendin
sendin alıp götüren beni
ardından yol aldığım
ağlama!
ne sana kavuşabildim
ne sesini duyabildim
bildiğim o senin özgür bıraktığın
kuşundu
kaçıp gelen beni alıp götüren
ağlama!

her an seninleyim artık
özlemsiz.....
bekleyişsiz.....
doyumsuz.........
dokunduğun her kuş da
parmaklarının ucun da
baktığın her toprak da
öptüğün her dudak da
ağlama! .......

31.01.2006-antalya