Ağlama Şiiri - Mahmut Halitoğlu

Görmeyi çok mu istedin ağlarken gözyaşlarımı
Her şeye yeniden başlıyorum sanırken
Budadın kolumu kanadımı

Aç istersen müziği son sesine kadar
Kaptır kendini bir oyun havasına
Ölümün soğuk yüzünü tanımadan
İnan sen beni anlayamazsın daha

Düşün bir kere
Kuşların uçamadığını
Çiçeklerin tomurcuklanıp ta açamadığını
Ya da balıkların
İçinde yüzdüğü denizleri tanıyamadığını
Sen bunları düşünemezsen
Neyi anlatabilirim ki o zaman ben sana

Bir tohum bir ormana dönüşmeden
Nasıl sıkı sıkıya tutunursa kayalıklara
Bende öyle tutunmuşum bu hayata
Gecenin ve karanlıkların
Acının ve öfkenin adını bile bilmezken
Gözyaşlarının anlamını
Ben öğretemem ki sana

Ağlamak anlamaktır aslında
İnsan olmaktır
Kurşun sıkmaktır yalnızlığa canını almaktır
Ağlamak üşüyen yüreğini ısıtmaktır
Yağan yağmurlarda
Kirpiklerinin arasından
Bir yol bulup çıkmaktır aydınlıklara

Ağlayacaksın sevdan için dedi
Bir dostum bana
Sen sen ol kurumuş yüreklere inat
Çağlayanlar gibi ağla
Hem de seni anlamayanların yüzüne haykıra haykıra
Tut elinden düşlerinin yürü yarınlara
Usul usul yürü
Uzun uzun yürü
Ama yürümekten vazgeçme asla

Hani gelincikler açarmış ya dağ başlarında
Hani aşklarını söylerlermiş ya tarla kuşlarına
Bu kara sevda artık sığmıyor gülüm
Senli masallara
Sen en iyisi mi masum çocuklar kadar saf ve temiz gül
Çünkü bu sevdada gülmek yakışır sana
Böyle kolumu kanadımı kıracaksan
Ağlama sevgilim ağlama sen benimle bir daha