Ağlama Şiiri - Rifat Kurtoğlu

Gidenler dönmüyor bu meçhul yoldan,
Boş yere peşimden bakıp ağlama.
Yazan böyle yazmış ne gelir elden,
Başımda gözyaşı döküp ağlama.

Yasımı sen değil sensizlik tutsun,
Gün hayale doğsun ay düşle batsın,
Boş ver beni gülüm “kader” de gitsin,
Her şeyi kafana takıp ağlama.

Aylar ulandıkça yeni bir yıla,
Her şafağın umut borcu var kula,
Ayrılık bağrını kavursa bile,
Hasretimi çekip çekip ağlama.

Silemez de zaman gönül yurdundan,
Unutmazsan bir gün dünya derdinden,
Vuslat vuran saatlerin ardından,
“Umudu nöbete dikip” ağlama.

Söylemek kolay da yaşamak acı,
İcat olmadı bu derdin ilacı,
El olanda kardeş oğul kız bacı,
Üzülüp boynunu büküp ağlama.

“KURTOĞLU sözünde durmadı” diye,
“Dünyada murada ermedi” diye,
“Garibim gün yüzü görmedi” diye,
Ardımdan ağıtlar yakıp ağlama.

02-Ağustos–2004