Ağladım Şiiri - Deniz Koçdemir

Yüreğimde biz iz oldu her gidiş.
Her yolcu ardında bir dört duvar bıraktı.
Sayamadığım eller defalarca uzandı.
Ben gidenlere değil, kalanlara ağladım.

Bazen sancılı sesler oldu kulağımda,
Ardından gülümsemeler bıraktı bana.
Göremediğim yaşlı gözler olsa da,
Ben ölenlere değil, doğanlara ağladım.

Kıskanan gencin kalp atışı,
Serseri bir ruhun çığlığına karıştı.
Acılı bir annenin feryadı.
Ben duyamadığım yüreklere ağladım.

Dertlerine içmiş bir sarhoşun,
Herşeyin ortasında çıplak ayaklı bir çocuğun,
Direnmekten vazgeçmiş gururun,
Ve bir tokatın yıktıklarına ağladım.

Bir cami avlusunda iç çekişlere,
Bin umut doğdu bir ezan sesiyle.
Başbaşayım şu anda milyonlarca dilekle.
Ben gerçeklere değil, bilinmeyene ağladım.

Uzun süre bir ressamın konuğu oldum.
Boğaz manzaralı bir resimde,
Kendime bıkmadan aşık oldum.
Bir köprüden aşağıya bakıp ürkenlere ağladım.

Ben kimsesizliklere ve ayrılıklara,
Gidip ardında hasret bırakanlara,
Sığınacak bir liman bulanlara,
İllede İstanbul deyip benim olanlara ağladım.