Ağladığımı Söyleme Anne

Ağladığımı söyleme anne,
Bilmesin kimse gözlerimden akanı.
Hep yüreksiz bildiler,
Ağlamaz dediler,
Sevmez,
Sevemez dediler,
Sus anne.
Sakın söylemeeee.
Küçükken bana aldığın kuzuyu kaybettiğimde,
Ağladığımı bir sen gördün anne,
Herkes kuzuyu ararken,
Sen gözlerime dokundun.
Ağlama sakın dedin anne, ağlama,
Bilirim ki bende senin kuzundum.
Sen öğretmedin mi anne,
Korku yok demeyi.
Gök yere düşse de,
Başın gökde kalsını.
Papucun yırtılsa da,
Yürümek için ayağın kırılmasını.
Yırtık giymenin tembellik,
Yamalı giymenin idare olduğunu.
Ağlamanın yürekle,
Gözde ise sadece gözyaşı oluru.
Bir ağlamayı öğretmedin,
Akıttığın gözyaşı, kendi yanağını ıslatırmış insanın.
Şimdi ben anneyim anne,
Sen gibi bende kuzumu kollarken,
Sana hep kızdıĞım sözleri,
Ben söyler olmuşumda kızıma duymamışım.
Annemi yaşatıyormuşum,
Torunun bana öyle diyor anne.
Herşeyim sana benzer olmuş.
Dün gece rüyamda seni gülerken gördüm anne,
Simsiyah saçlarını tarattırırken bana,
Avucunda bir ekmek verdin yine,
Ve ben elini öpdüm bayram sabahı rüyamda,
Sensiz sandığım ilk bayramım da,beni yıne yanlız bırakmadın.
Biliyorum belki bana kızacaksın ama,
Öğretmediğin ağlamayı artık öğrendim anne.
Ben onu,
Seni kaybettiğim günden beri öğrendim.
Şimdi de ben aynı sen gibi,
Ağlamayı öğrenmesin istediğim kızımdan,
Geceleri gizli SANA AĞLARIM...