Yüzü ağlama duvarıydı fark edilmemiş,
Yüzü çile aynasıydı tutuklunun.
Solarken karanlık, umutlu bir çiçekti günışığı.
Tutuklu, yoksulluğun ve terk edilişin durağında,
Derin derin bakarken annesine;
Yıllar bir bir geçti önünden,
Ne günler yaşamıştı bu sokakta.
Kader ya dönmedi bir daha geriye
Günışığı ağladı ağladı
Susmadı o gün bugün.
(Temmuz-2002)
Davut Ziya ÜzelKayıt Tarihi : 23.3.2007 10:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Selamlar.
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ
TÜM YORUMLAR (1)