Ağladı gitti Şiiri - Adem Karagöz

Köyünde çalışır,davar güderdi
Çalıştı didindi,ömrünü verdi
Emek boşa gitti,bitmedi derdi
İsyan etti önce,ağladı gitti

Hiç olmadı bayram ile düğünü
Yarı aç yari tok geçirdi günü
Talancılar vurur iken vurgunu
Çocuk ekmek dedi,ağladı gitti

Baktı değeri yok,artık emeğin
Gittikçe artıyor,sorunlar yığın
Çaktı kapısını,koca konağın
Derin bir iç çekti,ağladı gitti

Sattı davarını,braktı mülkünü
Terk eyledi vatanını yurdunu
Bilemeden sebeplerin kökünü
Köyüne bir baktı,ağladı gitti

Varınca şaşırdı,koca şehre
Buralar hiç benzemezdi köyüne
Alışamadı havasına suyuna
Etrafına baktı,ağladı gitti

Burda gerçeklerle yüz yüze kaldı
Yine sömürüldü,yine dışlandı
Düşündü taşındı yol bulamadı
Boynunu büktü de ağladı gitti

Ayni dönüyordu,sömürü çarkı
Tanıyan yoktu,emeği hakkı
Vekil gönderdiği beylere baktı
Bin bir küfür saydı,ağladı gitti

Köyünü düşündü,durdu bir ara
Bir türkü tüttürdü,sızladı yara
Eyvah dedi,baktı geçen yıllara
Saçlarını yoldu,ağladı gitti

Kimse kalmayınca,köyde yaylada
Adem dalıp gitti hatıralara
Ardı sıra bakıp,giden dostlara
Ağıt yaktı yazdı,ağladı gitti