Ağladı Şiiri - Necat Necdet Demircan

Gözlerini açtı yumuk yumuk
Zıbınla kundakladılar sımsıkı
Ağladı
İlk kez özgürlüğü anladı...

Katran ağacı kaplı döşemelerde
Gıcırtıları duydu kulakları
Dizleri acıdı
Dökük kahve boyalı
Kapısı kadardı sınırları
Ağladı...

Kırık bir cam parçasıydı oynadığı
Taşkömürü tozlarıyla doldurdu ceplerini
Uçsuz bucaksız kül tepeleri
Takıldı gözleri bir ebabilin kanatlarına
Dalgınca elini kesti
Ayıp olur diye sessizce ağladı...

Gururu okşandı
İlk saç okşamalarında öğretmeninin
Gülümsedi...

Bir çift göze baktı
Aklını taktı
Farkında olmadı soğuk gecelerin
Özledi
Ağladı...

Büyüdüğünü sandı
Tarlasında buğday tanelerinin
Öğütüldü istemsiz dibek taşlarında
Saklandı karanlık çuvallarda
Yutuldu, hırsla bir lokmada
İnanamadı
Pişman doğduğuna
Gücü yetmedi yenileri eklemeye
Terkedildi
Başladı beklemeye...

Yalvardı
Yakardı
Dayanamadı
Bitime, doğduğu gün kadar yakındı
Ağladı...
Usulca gözlerini kapadı...

“Ağlatmak bile kâfi gelmez, her daim ‘kin’ besler kimileri, sıkıp avuçlarıyla narin bir yüreği son damlasına kadar hınç çıkarır birileri…”