Ağla Çiftçi Şiiri - Yusuf Kemal Tok

Ektiğini biçmenin zamanı geldi.
Ağla çiftçi;

Güneşli havada karabuluttun. Don çıktı, fırtına vurdu. Göğsündeki güneşi sakladın:
Duman dolu ciğerini bulut ettin.

Ektiğini biçmenin zamanı geldi.
Ağla çiftçi;

Kurumuş, senden su bekledi.
Yatağın neresinden kalktığın umurunda değildi ekinlerin.
Onu yolan kargalara yardım ettin.

Ektiğini biçmenin zamanı geldi.
Ağla çiftçi;

"Nefretle koyduğun tohumlar verir hüzün."
Acınacak bir tarafın yok, defalarca uyarıldın.
Toprak, tarla, çiçek, adam veya kadın...

Neyse neydi, hiç ettin.

Ağla çiftçi!

Zamanında vermediğin su gözlerinden çıksın. Eriyene kadar ağla, tarlanın ahı çıksın.

Ama unutmamalısın;

Boynu bükük, tuzlu su ile dirilmeyecek. Yeni tohumlar asla filizlenmeyecek ve ay parçası karanlığa gömülecek.

Kendin ettin, kendin buldun.