Bir küçük çocuk olamayı isterdim
Kucağında hüngür hüngür ağlamayı isterdim
Ve beni sevip aglama çocuğum demeni isterdim
Şöyle derlerdi ozamanlar, Bırakın ağlasın! Ağlamayı öğrensin!
Ağladığım zaman kimsenin yüzüne ifade vermezdim
Keske beni bıraksalarda ağlamayı öğrene bilseydim
Içimdeki koca denizi bir kerede boşalta bilseydim
Ama simdi her bir faciyada içime akıtıyorum gözyaşlarımı
Mevsimler bile engel oldu verdi gözyaşlarıma
Her kışın ağlamadan gözyaşlarım donuyor
Hele yaz günlerinde ağlamadan gözyaşlarım buhar olup uçuyor
Şimdi düşündükce iyiki ağlamayı öğrenmemişim
Şimdiklerde içime değilde dışarıya akıtsaydim
Yüreğimde damla damla biriktirdiğim gözyaşlarımı
Bir cemiyetin yüz ifadesini deniştirmeye yol açardım
Üzüntü yerine gülücükler saçı verirdi yüzlerinde
Kayıt Tarihi : 12.8.2005 23:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!