Ağla Şiiri - Celal Atay

(Depremzedelerin anısına...)

On yedi Ağustos gecenin üçü
Yatıp uyanmayan canlara ağla.
Kime yükleyeyim bu kadar suçu
Suların altında kalana ağla!

Bu bir afet değil çok daha başka
Bir benzeri görülmemiş cihanda
Genç, ihtiyar, çocuk, ana karnında
Çiçeği burnunda solana ağla!

Sallandı gök, deniz, toprak yarıldı
Binlerce ev, tuz buz oldu dağıldı
On binler enkazın altında kaldı
Mezarı belirsiz olana ağla!

Ateş düşmüş bağrımızı yakıyor
Bir sağ çıksa elli ceset çıkıyor.
Dün gül kokan bugün geniz yakıyor
Toprakta kefensiz yatana ağla!

Görülmüş şey değil böyle felaket
Cesetler belirsiz, yalnız kemik et
Anne, baba, çocuk aynı akıbet
Sönen ocaklara, yuvaya ağla!

Allah’ım acıya can dayanmıyor
On kat bire inmiş akıl almıyor.
Dozerler durmadan çukur kazıyor
Toplu mezarlara konana ağla!

Çocuktu daha dün koşar oynardı
Anneydi, babaydı, sevgili yardı.
Sözlü nişanlıydı düşleri vardı
Çeyizi sandıkta kalana ağla!

Onlar bizden parça can, canımızdı
Aydınlık gelecek yıldızımızdı
Öğrenci, öğretmen, genç erkek kızdı
Kitabı çantada kalana ağla!

Ölene mi, kalana mı yanarsın
Kopan kola, bacağa mı yanarsın.
İnsan olan buna nasıl dayansın
Her parça bir yerde kalana ağla!

Acı sonsuz, yürek yara, iz derin
Kuvvet ver Allah’ım dayanmak için.
Gidecek yer mi var, her taraf senin
Kimsesiz ortada kalana ağla!

Sabır ver Allah’ım kül olduk yandık
Var mı başka kapı sana sığındık.
Elleri böğründe şaşırdık kaldık
Saçını başını yolana ağla!