Ağla Şiiri - Önder Öztürk

Ruhumun kıyımına sebep olan eşkal;

Duanın çocukları avuçlarımın ta derininden buram buram karışıyor semaya. Yer gök dua kokuyor, mescid dolduruyor.

Ağladığım bu ciğer pare yüreğimin cennet kızı;

İsmini ansan titrermi cesedimin her zerresi. Yusuf’ un yüreğine sığamadım ya, cünub bir ömrün kilometresine düşmekmiş bahtım. Vefa cırmalıyor hiç başını yaslayamayacağın göğsümü.

Mabedinin yollarına secde ettiğim;

Alnım kanamalı benim, dönüpte dokunma. Varlığın girdiğim bitkisel hayatın Azraili gibi. Yaşadığımı sanma, musallada geçer ömrüm.

İsmailin kuzularına çoban ey yürek;

Çok acın var, hücrelerine kadar ağlamaktasın. Oysa ne çok sevmişsin, yan ve sus bir ömür boyu.

Meryem’ in çocuklarına gebe ey vicdan sızısı;

Öksüzlerin ve yetimlerin duasını kazanacağım zürriyetine. Üzülme gece yarısının kuzusu, gam çöksede her gece ben hep seni yaşayacağım.

Ey İbrahim’ in yaşına basan ömrüm;

Ağla ve durma, aynalardan sana başka gözlerle bakan ben olamadım. Ağır yaralı şakakların derin yarıklar bırakmış bedenine. Ağla ve durma. Ağla…