Ağıya Bandırılmış Lokmadır Payım

Koca dünyada, her an zoru yaşadığım kısa yaşamımda
Ne bir nebze gün, nede bir gün yüzü gördüm
Ne sözünün arkasında duranı, nede acıyanı
Ne sabırlıyı, nede “can” diyeni
Ne insan değerini bileni
Ne gülü
Nede çiçeği seveni
Bütün şairlerin
Laneti
Üstümde olsun
Eğer yalanım varsa
Şu kırıp, döken düzende
Ne huzur gördüm, nede bir parça adalet
Ne yana baksam karanlık, her yer yangın yeri
Her yer Diyarbakır, her yer Varto, Muş, Şırnak gibi
Üstüme yürüyor, kipkirli uzun sahiller, göller, çaylar
Her günün sabahı, ağıya bandırılmış lokmadır payım düşen

Şu kahır dolu dünyada, çocukluğumu yaşayamadığım gibi
Ahiliğimi de yaşayamıyorum
Bir tarafta silah
Savaş
Kargaşa
Diğer bir tarafta
Aralıksız çoğalan soğuk ölüm
Kedisi
İti
Yılanı
Çoluk-çocuk, kadını
Çalışanı, köylüsü, işçisi mağdur
Hırsızı, ipsizi, çalıp-çırpanı zengin olan
Bütün yolları cehenneme açılan şu dünyada
Sevdanın, aşkın, dostun değerini bileni görmedim
Sabahı, akşamı çekişen şu memlekette sömürüden başka ne ola?

Özlemim bir salkım güneş, bir tutam gülümsemedir yalnız
İstiyorum artık, bitsin sevmediğim şu simsiyah geceler
Elinde yâr eli olan
Dilinde barış
Sözü eksilmeyen
Ayrım-gayrim yapmadan
Herkesi kucaklayan
İnsan düşlüyorum insanlar
Ne güzel “yaşıyorum” diyebileceğim
Şu dünyada
Irkına
Rengine
Cinsiyetine bakmadan
Her bir çocuğu
Öpmek istiyorum gözlerinden
Ellerine uçurtma, balon, topaç tutuşturarak
Zindanları değil, okulları, kütüphaneleri, kreşi bol olan bir ülkede

Mehmet Çobanoğlu
28.06.2018
İstanbul