Ağıtlar Şiiri - Mahmut Karahan

Kısaldım
Kibrit çöpü kadar
Yandım siyahlaştı köküm
Her taraf barut kokusu
Yüreğim közlendi madımakta

Munzur’dayım
Su soğuk
Gece uzun
Çatmışım kalemimi çapraz

Tilki uyanıklığı gözlerim
Volta yorgunu ayaklarım
Taştan yumuşak bir yatak
Çekmişim koynuma hasreti

Ne kar yağar
Ne güneş doğar
Gece uzun

Mevsimler yok oldu ellerimde
On iki metre kare odam
Munzur
Yüzyıllardır kan akar
Dökülür kayalardan sular coşar
Halepçe, Sivas, Maraş
Anaların göz yaşı
Suların ezgisi

Güneydoğu yanar
Her yanı top mermisi
Ne köyü köy ne okulu okul
İkinci kanal söylevler
Alt yazı yok
Yurdum insanı
De lore lore
Dağı taşı bizim
Gezeni gezdireni
Kim durduracak
Akan kan ırmağını
Beyazı siyahı kadını
Kim vazgeçecek bundan
Kaçıracak mısın tarihi
Ne aposu ne fatihi
Durdur bu milliyetçiliği
Kan akmasın sularımız
Durulsun bu gözyaşları
Analarımızın ağıtları