Ağıt yakanlar yanar Şiiri - İzzet Bilici

Her ateşin ardında savrulmuş küllerini toplayan bir tek benim yola revan olmuş.
Bir tek benim bütün bu anlaşılmaz hayatların içinde kayıplarına bir anlam taşıyan yangın yerine su misali.
Daha şehirler yanmadı, İsa Kudüs'e ayak basmadı ve yönünü degiştirmedi güneş.
Peki ne zaman dinecek? Bir dağ seslense, ayak basacağım bir kıta yarılır tarihten bu yana. Bir yanma hissi duyuyorum gündüz gözüyle. Peki ne zaman içimde sönecek bu volkanik yalımı?
İnan uzaklar çok yakın ve sancılar tamda kaburgamın altı. Heryer aynı yalnızlık, şehirlere insan eli değmiş üstünde birkaç katman pasak var ama ben sürekli aynı yaşta goncası çiğ taneli ve bir yerlerde seni arayan biri hep. O kadar gurbetlik olmuşum ki bir iklimden başka bir iklime geçip sürekli bir çift göz için haşlamışım bütün genç yanlarımı.
Bir tek benim en bencil olanı
Bir tek benim senin nezdinde bir hiç olanı
Serzenişim sana değil bağışla. Bir kapalı havza suyuyum kuruyalı yıllar olmuş. Nefret etme benden biraz yakınıma gel sarıl bana. Her yemek yiyişim, her dışarı çıkışım, her uykuya dalışım, yürümelerim,gezmelerim, gelmelerim, okumalarım, her nefes alış verişim sanki birer intihar girişimi olmuş.