Ağıt Katlama Sonatı Şiiri - Nevzat Konşer

Trenleri yağmurla gelen kasabanın
kuru gölgeli evlerinde düşürdüm elimi
aksak bir frenin saatinde
düşünceler mezarlığını okurken bun ve mut
arasında tanısı konulmuş bir ölünün maun reçetesi
yazgıyı dinlemek için tok alın derlerdi
sabahı öğleyi ve akşamı
sus ile bastırıp yaranızı
bir oğlun alkollü sancısına

doğaya üç kez düşerdi burada çığ
dimağa otuz üç kez
kaç ekinoksu kutlardık merdivenlerin
yaşlanma seansında
sigaranın dudakları içtiği istasyonda
bakış açılarını istiflerdi nikotin
ufka uğramış yolcularıyla dumana katarak pozu

bir arap kısrağa binmiş gibi uçuyordu demir
kataristan’dan sarkıyordu kadınların
bileziğe kesen ince dilekleri
birkaç sümüklü çocuk, üç beş ergen fotoğrafı
zamanı tartaklayan bir oyun fıtığından muzdarip
oldukları söylenebilir ki ciddiyet iğreti durur bir çocukta

gerdanlık takmış bir yosmaya flaş patlatırdı banknot
vesikalıktan anlayan adamların deklanşöründe
ama tren fark etmezdi bunu: o kendine yolcu

altımda habersiz bir idrak kaçırmasıyken
paçalarımdan akan kasabanın bulutları
yağmurla beklenirdi o fotokopi
akordu yapılmamış teselliler resmi
‘küçük alışkanlıklar nergisi’nde
bir çocuktu h/ergülen

kasketini çoktan atmış ağaçların oflanması
operasyonuydu Kasım’ın
rüzgâr en çok Kasım’da severdi çünkü neşter tutmayı
ağır ve sağır narkozlarında hayatın
origamisidir hüzün: ağıt katlamanın ustası

sirenleri ıslak kâğıtlara çizilen kasaba
daha ne kadar bekleyebilir dağların
modası geçmiş bir İstanbul getirmesini

Akatalpa/ Sayı 138