Ağıt / Bir Şiir Bir Yorum

annem mi bir kadın
geciken bir kadın gece yatısına
ölüm kendini göstereli babamın saçlarından
günübirlik bir kadın
üsküdar'la istanbul arasında

babamdı sakalıydı babamın
bir akşam göle batırdı
çıkmamak üzere bir daha
hepsi de ekmek kokardı
sayısı unutulan parmaklarının

akşam bir attır bütün ülkelerde
serin esmer bir attır
terkisine çocukların bindiği

Kemal Özer

Şiir Hakkında:

Şair, hayattan söz ediyor. Şiir, hayatı ve insanı merkez almalıdır zaten. Burada kendi yaşamına odaklanmış. Usta şairler bir kişiyi anlatırken bütün insanlığı da anlatabilirler. Bu da onların büyüklük sırrıdır.

Anne, bütün anneler gibi diyeceğim; ama şair izin vermiyor. Annesi, güçlü bir anneden çok “zayıf bir kadın”. Biliriz ki analar güçlüdür. Ama annesi sadece 'kadın'...

Baba ölmüş; anne, Üsküdar'da oturup İstanbul yakasında çalışıyor. İş başa düşmüş ve yorgun. Çocuğuyla (şairle) yeterince ilgilenemiyor. Oysa babası hünerli bir adam, evi daha çok o çekip çevirmiş. Nevar ki o da 'sakalını suya batırmış', ölümü suyla ilgili olmalı. Veya şair, ölümü suyun altına gitmek olarak algılıyor. Babasını özlüyor; ama bu özlem daha çok ihtiyaçtan.

Tüm bunlara rağmen çocuk her yerde çocuktur. Her çocuk gibi o da oyuna bayılıyor, durumun vahametini,zorlukları… bunları pek hissedemiyor. Gün battığı halde eve girmek istemiyor başka çocuklar gibi. Oyunun en tatlı yeri orası... Değnekten atını koşturuyor sokaklarda. Çabuk geçen gün, akıp giden zaman olarak da düşünülebilir “akşam/at” imgesi… Ata binmenin coşkusu gibi oyuna dolu dizgin dalıyor çocuk. Kendini kaybediyor oyunun içinde. Bütün çocuklar gibi...

Yıllar sonra şair olan çocuk, kendisi de artık bir baba olan çocuk, bu küçük ve anlamlı şiiriyle babaya ağıt yakıyor. Şiirin en güzel dizeleri ise ' hepsi de ekmek kokardı, sayısı unutulan parmaklarının' dizeleri bence.

Hepimizin babası da öyle değil midir?

Şiir serbest. Birinci bölümde 'anne', ikinci bentte 'baba', daha küçük ya da kısa olan üçüncü bentte ise 'çocuk' ve coşkulu çocukluk akşamları anlatılmış.