Ağıt amma kime? Şiiri - Şükran Beşışık

İnsan: Çökmekte ağır, ağır gece,
İhtiyacım olan lâmbalar söndürdü ışıklarını…
Ne zor arkaya bakıp elveda demek…
Melek: durma şemsiye ara altına sığınacak.

İnsan: Çaresizim,hep kapılar kapandı,
Kimse yok şemsiye tutacak.

Melek: Seni çağırıyordu Rabbin,yaşadığın ömür boyunca,
Her gün beş defa gel oku ismimi hece, hece,
Nakşet benliğine kimse girmesin aramıza.
Oysaki sen verdiği rızk la doyuyordun,
Vücuduna verilen en küçük organın bile
Şükrünü yapmadan onları hayıra kullanman gerekirken
Şerlere tutsak ediyordun.
H iç utan mıyordun .büyüttükçe büyütüyordun günahı.
Tutsaktın nefsine, şeytanı kavalye seçmiş onunla
Devamlı dans ediyordun.
Şimdi ne oldu da şikâyet ediyorsun ?

İnsan: Ne olur günlerdir kar yağıyor şu hastane odasına
Buzdan şehirler, buzdan heykeller kapılar kapalı,
Yok tutan elimden.
Sanki her yer kayıyor, nede çok deprem oluyor.

Melek: Dünyayı sonsuz mu sandın?

İnsan: ne yazık ki şimdi anlıyorum, tüm gafletim için özür diliyorum.
Of ! nede zor kesilmiyor hınzır rüzgarın uğultusu,
Uzatıyorum elimi. Rabbime …okuyorum ismini hece, hece

Şeytan: Sakın ha! neye yarar bir kahkaha atar bu son anlar…

İnsan: Halâ benimle uğraşıyorsun şu son anımda bile def ol …
Af et beni yarab! Al şemsiyen altına seni çok, çok seviyorum
Birliğine inanıyorum.
Tekrar, tekrar özür diliyorum.

Melek: garip “ Ney in sesi bu ağıt amma kime?