Ağıt Şiiri - Hikmet Nazlı

(Tahsin Gezer’in anısına ve kıymetli ailesine…)

Kara haber geldi bir şubat günü,
Tahsin Gezer vefat etti dediler…
Unutmak mümkün mü dostlar o günü,
Ecel geldi, vâde bitti dediler…

Takdir-i ilâhi, böyleymiş yazı,
Terk etti dünyayı sessiz sedâsız…
Kahroldular eşi, oğlu ve kızı,
Yıktı dost-ahbabı, gitti vedâsız…

Örnek ailenin örnek babası,
Rahat yat, nurlarla dolsun mezarın…
Hayırla yâd eder dost akrabası,
Huzur bul, olmasın hiç intizarın…

Bir ömür çalıştın, ilken azimdi,
Uğraştın, kazandın, hepsi helalden.
Altı aylık olmuş torunun şimdi,
Yanarız ki; uzak kaldın Şevval’den…

Bırakmazmış fazla, çekip erkenden
Mevla’m sevdiğini alır demişler.
Öyle yıkılmazmış bakıp giderken;
Ağaçlar ayakta ölür demişler…

Seni son bir defa gördüğüm vakit;
Tebessüm doluydu babacan yüzün.
Kader bu neylersin, böyleymiş akit.
Dilinde nasihat, gözünde hüzün…

Hikmetî’yim dostlar, dilimde ağıt.
O gitti, duada, dilekte kaldı.
Daha da işlemez kalem ve kâğıt;
Anılar efkârda, yürekte kaldı…