Ağıt Şiiri - Hüseyin Özdemir

Gözleri yandı önce ve ışıklar söndü
Simsiyah bir gece gibi
Ölüm çöktü bedenine
Yüreğimdeki çocuğun
Bebek doğdu çocuk öldü
Barut kokan bir gül gibi
Can yanar parçalanır atomlarım
Kan kokulu gecelerde
Bağrımda yanan ateşin
Buz kesilir bedenim
Yirmi dokuz haziran güneşinde
Bütün ışıkları söndü düşümün
Güneşi yok artık günlerin
Yüreğimde ki kurşundan
Ağır mı ağır gecelerdeyim
Kızıl kanda tomuran bir gül
Kalbimdeki ateşte yeşerecek yeniden
Ölüm öldüremez içimdeki tüm çocukları
Bedenimde yaşıyor seyrediyor dünyayı
Gün ışığını hiç görmeden
Ve her sabah mavi önlüğünü giyip
Döneceğini düşünmeden
Koşup oynuyor bütün çocuklar gibi
Benim gözlerimle ağlıyor kendi ölümüne
Alıp getiriyor kendini
Yüreğimde yattığı yere
Hep sekiz yaşında ölümün

2004