Agıt Şiiri - Fikret Yavuz

Seni yeniden kaybettim ey gönül bu ne hal
Gel bu gece yansın alem kükresin deniz
Rüzgar essin koparsın saclarını kökünden
Her bir tanesi ok gibi bağrıma saplansın
Gözlerine bakmasın kimseler kör olasın
Ama ama koşup benim omzumda ağlayasın
Şifa bulamayasın etin tırnağından ayrılsın
Seni kimse beğenmesin beğenenler boşasın
Bu gidiş içimi yaktı köz etti beni lafların
Her kelimene sözüne razıyım dilin kopsun
Lal olasında kimse anlamasın seni a hıma af olasın
Çaresizim a hımı aldın yolda kalasın o beyaz olmayasın
Kanın damarından boşalıp zakkum olsun agu olsun
Yanan içime oruç ağzıma besmeleyle damlayasın
Susuyorum kimseler anlamıyor beni ah çekemiyorum
Korkuyorum kıskandığın anam ağlar diye korkuyorum
Koşuyor gülüyor bir görsen ne roller yapıyorum bilmeden
Romeo oldum Ferhat oldum kays oldum bir ben olamadım
İçin yansın beter olasın kaysın düştüğü çölde Ferhatın suyuna muhtaç olasın
Gitme kal hep benimle Allah yüzümüze bakar unutmaz bizi
Şahit olduk zaten derdimiz var belli unutulsak bu halde olmazdık sevgili