Ağıt Şiiri - Fikriye Demir

Uçurumlar,
Korkularım,
Dumanı göğe tüten,
Bir orman yangınının soluksuzluğundayım.
Uçurumlar,
Korkularım,
Yandı,
Yandı, kül oldu kanatlarım,
Acılara çarpıyor attığım her adımda,
İflaholmaz yüreğim,
Acılarla çarpıyor,
Çırpınıyor, savruluyor,
Sonsuzluğun külleriyle silkeleniyor,
Bir avuç kül,
Bir avuç kül, kanatlarımdan artakalan,
Ey söz,
Ey akıl,
Ey zaman,
Ey tarihin kendi kanıyla kutsadığı insan,
Nasıl da söndürdün ışıltılarını,
Güzelliklerini yitirdin, nasıl da? ...
Işıltıların;
Bahar kokulu rüzgârlardı,
(Cömertçe can sunarlardı)
Sağnak yağmurlardı, doyamadığım,
(Cömertçe can sunarlardı)
Göçmen kuşların özgürlük şarkılarıydı,
Artık duyamadığım,
(Cömertçe can sunarlardı)
Işıltıların;
''Ait olduğun '' güzelliklerdi,
Nasıl da umarsızca yitirdin,birer birer...
Nefes aldırmayan rüzgârlarla,
Yakıcı yağmurlar kaldı geriye,
Kanatlarım yandı,
Soluksuz kaldım,
Ey tarihin kendi kanıyla kutsadığı insan,
Bana ne yaptın sen?
Ne yaptın Dünyama? ...
Uçurumlar kenarında soluksuz,
Kanatsız kaldım, yapayalnız...
Korkuyorum tarifsiz...
Bir yeniden doğuşun eşiğinde...
(İstanbul / 01/07/ 2013)