Ağırlaştıkça Salaklaşıyoruz

Bir karınca kurumuş kavun kabuğundan son nasibini alıyor
Yol uzadıkça uzuyor dağlar büyüyor ben küçülüyorum
Toprağa söndürüyorum sigaramı daha da ısınsın altına gireceğim yer
Sene ikibin yedi ve hala bir sıcaklığı var dünyanın, hatta küresel bir sıcaklık

Karşımda alay onun karşısında dağ, alayımın içinde asker dağımda yoldaş
Yol aynı yoldur yürürken insanlar kimi düz kimi yokuş, kimi daha da düz
Ben gövdemin üstünde hala çocuğum sene ikibin yedi
Hala kalmış çocukluğum hatta kimi zaman haylazlık

Ağırlaşıyor dünya ve git gide beyinler, nasıl taşınır ki öteye
Belki ölmeli çocukları yada işe yaramaz işçiler
Sadece ağır beyinler kalmalı ağır yüklü dünyada, öyle de oluyor

Moladan kalma zamanım olsa, şu Ahmet ibnesi çağırmasa
Yazacam namussuzu bir dağ koynunda
Herkeslerden uzak ama herkesin içinde bağırarak