Ağır Roman Şiiri - Seval Kemertaş

kalemim içimi içti bu gece
yüreğimde ağlıyor çilekeş hüzün
hüzzam bir ezgiyle toprağa düştükçe sesim
kasıp kavuruyor aşkın dudaklarımı
içimde büyüyen bir çıban gibi,
kanar gibi....kanatır gibi
azar azar tükeniyorum yokluğunun yokuşlarında...

ahhh..seni sevmek yok mu seni sevmek....
her gece yüreğime bir yara daha demek
çarptıkça hayallerim taş duvarlara,
acı taşıyor kentin yağmalanmış sokaklarına
sen bir gözyaşı olup düşüyorsun yanağıma
ben hüzün içiyorum...hicran biçiyorum
hasreti vuslata dönüştüren satırlarda...

tükenmiş zamanların zemherisinde kayıbım şimdi
her adımda kentin ayaz nefesi işliyor içime
susamış bir yangını söndürüp kalbimde
sonsuz mavi bir cam kırılıyor içimde
tenimin her zerresinde sorgulanırken sevdan
parça parça dökülüyor ömrüm yılların çarmıhından

şimdi denizler yaralı
kanaması durmuyor dalgaların
karanlık sularda yeşeren yalnızlık
firari ediyor beni katran karası gecenin koynuna
al beni gamlı gece
bir ihanetten düşüyorum bağrına
gidiyor şimdi sevdam ellerinde aşk kırıntıları
gidiyor öyle suskun...öyle eksik...öyle yaralı
bitiyor sevdam,
bitiyor çilekeş bir ömrün ağır romanı...