Ağır Melankoli Şiiri - Mustafa Doğan 2

Cem olmuş bin bir çile sanki bende birleşmiş
Efkârın boranında savurur da savurur
Gama müptela ruhum nazarında bir leşmiş
Çöktükçe yüreğime kavurur da kavurur
Nasip değilmiş binmek murat denilen ata
Gömlek değil ki gönül insan çıkarıp ata

Yüreğimin yükünü gördün Kadir-i Rahim
İçinin şer putuna balta vursun İbrahim

Hükmü hicrana banıp kırıldı kara kalem
Mutluluk denen makam gerçek ötesi düştü
Talan oldu sarayım içten yıkıldı kalem
Şehrinin enkazında bana yaşamak düştü
visalin avuçları pervaneyken bu hâra
Nâr-ı şerbeti içip sine döndü buhara

Yürek yine Kerbela inliyor bir damla su
Sanki üstümden geçmiş Ebrehe’nin ordusu

Tebessümü terk ettim gözüm yok sarayında
Mecnun görse hâlimi hâline şükrederdi
Başım beladan çıkmaz her gün Sefer ayında
Kerem'in külü ne ki gel de bende gör derdi
Saplanmış derunuma ağulu bir düşünce
Aklım başımdan gider yâdıma yâr düşünce

Ne yok sayıp kin güttüm ne aşkı inkâr ettim
Dışı ahsen-i takvim içi çürümüş ettim

Gönül naz makamında ne söylesen susarım
Bu esrarın hukuku kana bular kelamı
Sabra sevk eder hayâ artık sende sus! Ar’ım
benim bende vuslatım bir Azrail selamı
Doğma benim tanımdan sakın ola acıma
Karanlığın merhemi çare olsun acıma

Istırap hayatımın vazgeçilmez akdidir
Yoruldum yaşamaktan belki ölüm vaktidir

Kurtulmak mümkün olsa bu onulmaz yaradan
Her şeyi feda edip kaçardım tüm gücümle
Beni anlayanımsın yeri göğü Yaradan
içimdeki ahvali tarif edemez cümle
İşte başım uzattım İsmail’im önünde
Aşkın kurbanı diye kanım aksın yönünde

Bir hayalin perdesi varsın sıratım olsun
Seninde son gördüğün benim suretim olsun.