Ağır Bir Hikâyenin Baş Ağrısı

gecelerdir çatırdıyor ve birer birer
yıkılıyor beynimin direkleri
suç ve ceza tebliğ edilmiş olsaydı eğer
katlanırdım günlerin sıtmalı nöbetine
denklemler ve bilmecelerle yoruldu aklım
cehennemler diliyorum hayatın bilinen
yine de sahnelenen bütün rollerine.

avuçlarıma el değmemiş
bu günahı bırakan değil misin: sen.
öyle uzak bir izdüşümde, böyle
damla damla nasıl birikiyorsun içimde;
kirpiklerime mıhladığın gözlerin
mezarım mı olacak sanki?
beni, iktidarın
sensiz bir bir yaşamda ezecek.
ataların, efendiler, bu insanlar, bu şehir...
bizi birbirimize yar etmeyecek işte!

deşifre edilince günlerin ve gecelerin alınyazısı
daha fermanlar yazılmadan
kılıçlarını kuşanacak askerler.
yorgun ve yalnız kalacağız yolun sonunda. hırpalanmış
birbirimizi sevdiğimiz için
birilerinden özür dileyeceğiz… ah ne yazık!
ben diyorum ki daha acemilikte öğretilmeli askerlere
yakaya nasıl takılır karanfil, güvercin nasıl beslenir

mümkün müdür söyle
bir terazinin kefesine
koymak, sevgiyi
diğer kefede dururken bileşik şifreler, kültler
üniformalar ve katıksız sövmeler.
ağırlık da görecelidir
itibar, bazen bir emir gibi kesin
bir yemin kadar geri dönülmezdir
inat ediyorum, ağırlık da kimileri için görecelidir.

hangi dille konuşsak anlatım bozukluğundan geçilmeyecek ağzımız
çünkü ulaklarla, kezzaptan kazanlara dönüşmüştür kulaklar
her kulak, kul edilmiş sözlerle tetiktedir.
ne olur susma, bu suskunluk beni delirtecek.

bana bir şeyler söyle
korkuyorum, evet korkuyorum.
ölecekmişiz gibi sev beni, sarıl.
dünyanın bütün ırkları
bu hikâyenin içinde savaşacaklar
ellerinde mızraklarla
birazdan
seviş benimle, seviş benimle…