Ağır Bir Buselik Makamı

Ben senden gidince
Beni uzaklardaki romana göm
Kapat sayfaları üzerime
Ve hatıralara dön...
*
Ben senden gidince
Ak selvideki gizli öyküyü unut
Çiğnenmiş bir şahika olan yüzümde
Dalgaları okşa ve bulutları tut.
Merdivenlere eteklerimdeki ışıkları döküp,
Ve güneşi, yerinden söküp,
Hüzzam bir ninni gibi, beni yağmurda uyut...
*
Ben senden gidince
'Goran Bregovicin' Kemanına sarıldım
Ben Tahammülsüz bir cenaze
Hangi cesedimi gömmeliyim
Hatıraların içine?
Tanrının bana yolladığı
Paslı çiçek atıklarını okşayan
Ey yüzsüz elveda
Ey çoktan solmuş nida...
*
Gitmeliyim
Okyanus derinliğince batarak,
Ağır bir buselik gibi bakarak,
Şu an dinlediğim şarkıya,
Karlı bir günde giyilmiş yeşil parkaya,
Yağmurdan sırılsıklam üşümüş bir yaprağa,
Bir vedaya intiharı asmaya,
İçimdeki dayanılmaz sancıya...
Gitmeliyim
*
Düşsel dürtüleri imgeleyen gece
Bir cep aynasından yansıyan
Yüzü gökte asılı adam
İskeletine sarılan...
Çöp yığınlarını içinde mumyalayan piramit
AY daki kraterleşmiş yüzüme git...
*
Ben senden gidince,
Ay'ı ve Güneşi bıraktığım yerlerden geçtim.
Yüreğimi aradım çalılar arasında.
Kendine örtük o pencerem,
Dışardan kilitlenen kapıma geldim.
Beynimdeki enkaz yığınına oturdum...
Duvarlarda harakiri yapan gölgelere,
Yılların hesabını sordum...
*
Ben bir yıldız sönüşünde,
Bir rüya dönüşünde,
Gittiğim sonbaharla geldim.
Ey hazin ve en güzel mevsim!
Yapraklarını eteklerime toplayıp,
Yaşamı ölüme kodlayıp,
Gözlerimden siliyorum...
Şimdi çılgınca ağlayıp,
Ben senden gidince,
Mahşerden geliyorum...

Beynimdeki harabelere kilitli kaldım
Nefes alamıyorum...