Ağır Şiiri - Salih Küçük

Bir sokak köşesinde duruyorum,
gözlerimdeki yağmur,
her damla bir hatıra,
her hatıra bir sızı.
Kayıp hayaller,
gölgesi bile yok artık,
birer birer silindi,
ruhumun haritasından.

Kırık dökük duvarlar,
sırtımda ağır bir yük,
yükselen çığlıklar,
boğazımda bir düğüm.
Kim bilir, belki de
hiç gelmeyecek o gün,
kırık dökük kalbimle
her sabah aynı yoldan geçerken.

Her adımda yankılanan bir yalnızlık,
içimdeki savaş,
kimseye görünmeden,
kendi kendime,
bir düşte kaybolmuş gibi,
belki de kaybolmuşumdur.
İçimde bir yangın,
dışımda soğuk bir duvar.

Kin ve nefret,
bir dost gibi yanı başımda,
hayatın sert yüzü,
bana gülümsüyor.
Yanlızlığım,
bir eski melodinin sesi,
her notada acı,
her akor bir yarım kalp.

Belki de tüm yollar,
biter bu sokaklarda,
belki de bu kent,
bir kayıp cennet.
Gözlerimdeki boşluk,
kime ne anlatır ki,
bir aynada kaybolmuş
bir yansıma belki de.

Yalnızlığımda,
bir dünya saklı,
her köşede bir sır,
her sokakta bir hüzün.
Kendimle boğuşurken,
bir başkası gibi,
kendi hikayemin
kayıp kahramanı ben.