Ağıl Şiiri - Cem Kamalı

İçin için yanıyordu ağıl,
İçinde saman vardı çok miktarda.
Saman öyle alev almaz ilk an da,
Önce duman tüter,
Sonra aleve dönüşür zamanla.
Söndürmek zordur,
Su söndürmez meselâ,
Durup durup yeniden harlar.
Bir yıldız düşmüş gibi olur,
Durup durup yeniden parlar.

Bir benzerlik görüyorum ağıl ile aramızda,
İçin için yanıyordu içim,
İçimde acı vardı çok miktarda.
Acı öyle alev almaz ilk an da,
Önce mutluluk kokar her şey,
Sonra aleve dönüşür zamanla.
Dindirmek zordur,
Ağlamak dindirmez meselâ,
Durup durup yeniden kanar.
Bir güneş düşmüş gibi olur,
Durup durup yeniden yanar.

Zamana bırakmak gerekirdi belli ki,
Bu acı,
Bir temmuz alevinde,
Oruç vaktinde gelmişti.
Kim derdi ki,
Bir gece yarası kalacaktı yüzümüzde.
Arşa yükselen alevleri körükleyeceğini,
Kim bilirdi?

Yıkık dökük, ala bula,
Ve hatta kapkara bir şehirim şimdi.
Savaş sonrası yerle yeksan olmuşum,
Tanınması imkânsız bir hâldeyim.
O mu?
Bırakın sesimi tanımayı,
Yüzümü çoktan koymuş toprağın altına..

- Cem Kamalı