Ağacın göz yaşı Şiiri - Hadi Çağlar 2

Yaşlı bir adam
Yavaş adımlarla düşer yola
Yol kenarına fidan dikmiş
Elindeki su dolu ibriğini
Eğilerek döker fidanın dibine
Okşar yapraklarını
Sever çocuğu gibi
Doğrulur yerinden
Döner geldiği yere
Onu gören Çolak Dursun
Be yahu ne gezersin Hössüyün
Her gün gidip gelirsin
Haa sen görmezsin
Çocuğum susuz kalmış
Çocuğun susuzluğunu gideriyorum
Ne çocuğu a be
Orada çocuk falan yok
Var var der Hössüyün emmi
Taaa orada gözüken fidan
Gördün mü çolak
O benim çocuğum
Büyüyünce gelen giden görecek
Gölgesinde oturup dinlenecek
Kuşlar tüneyecek yuva yapacak
Öyle ya der Çolak
Oradan uzaklaşır
Günler ayları aylar yılları kovalar
Fidan ağaç olur gürleşir
Dallanır budaklanır
Gölgesi geniş bir alanı kaplar
Hössüyün emmi gider yanına
Ağacın heybetine bakar durur
Gururlanır heybetinden
Gölgesinde yolcular eğleşir
Dua ederler sebep olana
İhtiyar yaşlanmıştır
Son günlerini yaşar
Bir sabah sala verilir
Cami minaresinden yankılanır
Hössöyün emmi ölmüştür
Onun ölümünden sonra
Diktiği ağaç sararmaya başlar
Yapraklarını döker
Dalları ve bedeni kurur
Ağaç üzüntüden kurumuştur
Köyde söylenti budur
Bir müddet sonra
Kuruyan ağacın altından
Berrak bir göz kaynar
Herkes hayret eder
Ağacın gözyaşı olduğuna inanırlar
O gönden sonra o su akar
Yeni fidanlara hayat verir
Hössüyün emminin anısına