pıtrağın acıttığı bir güz günüydü
kocaman bulutların içindeydi eli
yıldırımlar saklanırken cim teli
için oyardı dursa dert kemirirdi
buğulu camın ardında mavice yüzü
yangınlarda kalmış ateş içinde teri
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta