Ağaçların Kardeşliği Şiiri - İdris Çetin

Ormanların güzelim ağaçlarının kardeşliğini,
Gördüm, bu sabah dağların derinliklerinde,
Selamlaştık, hem de selamların en güzeliyle.
Çam ağaçları daha çoktu,
Onların sesleri daha gür çıkıyordu,
Çokluğunu ve güçlü oluşunu,
Baskı olarak kullanmıyordu,
Kendinden zayıf ve cılız olanlara…

Mis gibi kokan çam ağaçları,
Çam, kavak, söğüt, meşe, alıç, ardıç…
Birbirleriyle öyle barışıklardı ki;
Onlara gıpta ettim bakarak,
Onların kardeşliğini içimde hissettim.
Birbirlerine hiç kızmıyorlardı,
Sevgi, çiçeklerini birbirlerine veriyorlardı.
Aşağılama, küçümseme yoktu onlarda;
Sen büyüksün, sen şişmansın, sen zayıfsın,
Sen yeşilsin, sen kapalısın…
Sen içimizde barınamazsın demiyorlardı.

Düşünceler, fikirler, siyasi görüşler, felsefeler…
Ayrı olsa da, orman kardeşliği hep galipti.
Özgürlükler; diz boyu, yaprak yaprak, çiçek çiçek,
Ormanlar kadar neden özgür olamıyoruz?

Büyükler; küçüklerin üzerine,
Şemsiyelerini açarlar,
Kol, kanat gererler, korurlar;
Onları güneşle buluşturmak için çabalarlar,
Hep birlikte yüce yaratıcıyı zikrederler,
Gece, gündüz demeden…
Baharın yeni bir hayata bürünürler,
Ruhuyla baş başa, günahsız olarak.
Her hışırtı bir zikirdir, rüzgâr eşliğinde,
Ağaçların kardeşliği gözlerimi yaşarttı.
Yüce Allah: ”İnananlar kardeştir” dediği halde,
Biz, neden kardeş olamıyoruz?

10.03.2006 Yukarı Çulhalı Köyü Akdağmadeni