ağaçlar,
yalnızlığa dayanamadı;
önce koruları
sonra ormanları oluşturdu...
ağaçlar;
çiçekleri, böcekleri
kuşları, fundaları
kurtları, çakalları
ve de tüm dostlarını
bir arada görünce
mutlulukla ellerini ovuşturdu...
ağaçlar,
sisleri, çiselemeleri
bulutları, yağmurları
karları, rüzgarları
kendinden çok seviyordu...
ağaçlar,
acı da olsa
bu mutluluklarını
bir insanın bozacağını da biliyordu...
Fikret Turhan-Yalova,
22.02.2015
Kayıt Tarihi : 22.2.2015 19:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!