Ağaçlar Soyunuyor Şiiri - Murat Doludizgin

Nemli, sisli, rüzgarlı, soğuk
Kasvetli bir sonbahar günü.
Maçka’da bir park ta oturuyorum.
Sağa, sola atılmış çöpler;
Dökülmüş yaprakların üzerinde şarap şişeleri.
Etrafta ne konuşan bir insan,
Ne de öten bir kuş sesi var
Dökülen yaprakların hışırtısı,
Kulağımı tırmalayan rüzgarın
Boğuk nefesi var.
Dallardan yapraklar düşüyor
Annesinden ayrılan küçük bir çocuk gibi.
Bir o yana bir bu yana sallanıyor
Sanki el sallıyor, veda ediyor
Sanki, bir daha dönmemek üzere uzaklara gidiyor.
Sararmış, solmuş bir yaprak;
İnatla direniyor rüzgara, düşmemek için
Ama; sonunda, o da düşüyor.
Üzerindeki tek elbisesi alınan
Utangaç bir genç kız edasıyla
Soyunuyor ağaçlar
Üzülüyor, içleniyor üşüyor.
Oradaki birkaç yeşil ağaç;
Böbürleniyor, alay ediyorlar çırılçıplak ağaçlarla.
Küçük görüyorlar, gülüyorlar.
Halbuki gülecek ne var!
Orada canlılar ölüyorlar.
Alay etmek, küçük görmek, gülmek işin kolayı
Demek ki; onlarda da var
Zengin, fakir olayı…