Ağaçlar Şiiri - Mehmet Erdem 2

AĞAÇLAR

Serin bir rüzgâr sonrasında inceden bir yağmur.
Kalın gövdeli ağaçların sığ yaprakları yağan yağmurla ıslanarak yeşilin başka bir tonuna bürünmüşlerdi.
Daha gün batmadan, gökyüzü kararmış, toprak kokusu taşıyan rüzgârın hışırtısı her yere hâkim olmuştu.
Yaşanmışlıklardan eser kalmamış, gürültünün yerini derin bir sessizlik almıştı.

Gölgesinde gölgelendiğimiz,
Sırtımızı dayayıp şarkılar mırıldandığımız
Hamaklar kurup, hülyalı boşlukta salındığımız ağaçlar, yüklendikleri tüm manaları hiçe sayarak, etrafa yalnızlık saçıyorlardı.

Gökyüzünde oynaşan iri iri yıldızları,
Ilık rüzgârların taşıdığı çiçek kokuları,
İçimizi saran nedensiz mutlulukları, çok gerilerde bırakmıştık.

Süzülerek gelen karanlığın içinden, tenime değen yağmur damlaları derinlerden ürpertiyordu.
Çağla yeşili yapraklar arasında akıp giden hayallere,
Kuş cıvıltıları eşlik etmiyordu.
Yaşadıklarım sadece bir duyu organıyla özetlenebilir şeyler değildi.
İçimden kayıp giden bir şeyler vardı sanki

Resimlerimin başköşesine oturttuğum,
Sevinçlerimi, coşkularımı paylaştığım,
Sevdalı düşlerimi mırıldandığım ağaçlar, gönül birliği edercesine, uzaklaşıp karanlığı gömülüyorlardı.

Düşlerimle can bulan ağaçlar,
Dallarına adaklar doladığım ağaçlar,
Görünen anlamlarıyla karşımda değillerdi,

Ağaç,
Bulut,
Yağmur,
Her şey farklı bir boyut kazanmıştı.
Her şeyi olduğundan farklı algılıyordum.
Onlara yüklediğim manalar kayboldukça, ben küçülüyordum
İçimde gezinen duygulara yol verip ses olamayınca’ da
Arkamdan, gittikçe azalan ayak sesleri bırakarak karanlığın içinden kayboluyordum…