Ağacın Kanayışına Şiir Şiiri - Sema Enci

düşmez kalkmaz vakitlerdi
orada uzanırdın kendine
-soyundukça güzel.
ağacı kabuğundan ayıran hoyratlık
helalinden başkasına bakmamış
ürkünç. çatlak tanımayan duvar

susuyorsam yağmur başlamıştır
ve ıslanışımızdır tanrı
çoğunlukla bir çocuğun korkusu
ve aynı çocuğun gülüşüdür.
işte orada koyarım kendimi bir eşiğe
orada şiirden bir yol
orada ağırlaşan su
solan gül ve çok çırpınış.

düşmez kalkmaz vakitlerdi
incire andolsun koruyamadık zeytini ve şiiri
güzel kadınlardık ve güzel adamlar
baltalar gördük marş bilmeyen
ve ruhu boşaltılmış kahkahalar
belki son bâbdı dudaklarım
gözlerim ellerim son
bir kanayış bu, neden durmaz?

gün geçmiyor ki diye başlayan
konuşmalardan ve hikâyelerden korkar olduk
çokça dibindeyizdir ve belki de sonunda
bir şeylerin ve bir yerlerin
ve dönebilememe umutsuzluğu.
onlar kanatlılar
kanatıldılar göğe doğru.

şimdi
bir fil geçmiş gibidir zamanın deliğinden
bütün geçitler genişlemiştir
düşüncelerimiz büsbütün
sinema yüzlü caddelere asmışızdır gözlerimizi
perde yırtık vel asr.

hayır hayır değildi
yani ne öyleydi ne böyle
inceliğince uzayışlar bırakıştı zaman
ergen rüzgârlar tutuyordum avuçlarımda
direnişe eğimli
önceki yüzyıllardan beni arayıp bul istiyordum
ve uzunca bir sevmek uçur
haritasızım beni bul
yani neden istiyordum ki? tuhaf
and içilecek ne kalmıştı? ortalık talan
sahi o adamlar ve kadınlar var mıydı?
ya dallar? boy verecek midir kırıldığı yerden?

düşmez kalkmaz vakitlerdi
ya da ben öyle sandım
ne zaman elimi kalbime uzatmaya yeltensem
annem hüznüme dayardı yüzünü
parçalanmış bir dünyadan.
aman aman
yani içli çok hisli bir kemandır sesi burda şairin
ve ansızın basar deklanşöre
işte ansa an yalansa yalan
o ağaç dayar gövdesini çakımıza
belki bu sessizce bir inanıştır
ufaltılmış gülüşlerimiz ardından.

20 Ağustos 2015

Sema Enci
Kayıt Tarihi : 29.12.2024 10:59:00