Ağacın gölgesi Şiiri - Sedat Yaşar 2

Ağacın Gölgesi
Bir ağaç gölgesinin gözünden, sessiz bir tanıklık…

Özlemle beklediğim güneş nihayet doğdu.
Kuşlar sevindi, bulutlar dağıldı,
Her yer cıvıl cıvıl…
Ama gölgem yok,
Ve kıymetimde…
Bir zamanlar dokunduğum her şey gibi.

Karıncalar, çekirgeler etrafımda dönüyor.
Bir hüzün içinde kaybolan kimdir bu?
Buz gibi yüreğiyle gölge arar;
Elinde sigara, ama ateşi olmayan bir yangın.
Gözleri, kaybolmuş yılların hatıralarını taşır,
Mimikleri hüzünlü,
Bir yangının küllerinden çıkmış gibi.

Yüzünde barut kokusu var.
Âşık ama mağrur,
Durgun, deniz misali.
Ve soluk renkli mantosu,
Üşüyen elleri, titrek dudakları,
İçinden dökülen sessiz "of" sesleri…

Basarken çimenlere, kıyamıyor belli.
Yalnız ve suskun,
Sevgiyle sarar yanaklarını,
Ama rüzgâr, içindeki kederi alıp götürebilir mi?

Ben bir ağaç gölgesiyim;
Ne elim var, ne dilim.
Sormak isterdim hâlini,
Ama ne canım var, ne dermanım.

Sadece güneş ve ayla varım;
Ne gücüm var, ne kârım,
Ne kinim var, ne nefretim,
Ne de hâl anlayışım…

Kibar elleriyle bana dokunuyor,
Ama çok uzaklarda kaybolmuş,
Hâli perişan…
Ya güneş batarsa,
Ne olacak bu insan?

Bir yalancı şahit gibiyim;
Ne izim var, ne yaşam...