Ağacın Dostluğu Şiiri - Ahmet Emer

Dinle ey küçük dostum
dağın başında göğe uzanarak avuç açmış
türlü nağmeler düzen şu ağaç ne der dinle

daha küçücüksün saf ve temiz
sevdim seni gel
gel her gün yanıma

al yapraklarımı yeşilinden sarısına
sana aşkımın kanıtı verebileceğim ilk armağan
sar beni kollarınla
çık dallarıma sallan
leziz meyvemden ye

saklambaç oynayalım seninle
yorulunca gölgemde uyu yat ta dizime

büyüyünce de unutma beni çocuk
aşkını kazı gövdeme mutlu ol mutlu et
aşkını da getir gel uzan yanıma
dallarımda sallan meyvemden ye
gazelimi çiğne hışırdat

al götür meyvelerimi sat para kazan
kes dallarımı da ev yap kendine
üşümesin eşin çocuğun yakın ısının
ben sevdim nasılsa gücenmem

yıllar sonra yine gel yanıma
alırım seni yine kollarıma
çıkamasan da dallarıma
saklambaç oynayamasan da
konuşuruz hiç olmazsa
ben sana ninniler söylerim
sen dizimde uyursun
ben mutlu olurum

bir daha gelmemecesine gitmek istersen
üzülmem yine gücenmem
kes götür gövdemi kayığın olurum
açılır denizlere gidersin buralardan

yıllar sonra döner gelirsen yine köklerim kalır
oturup üzerime düşünürsün
sen beni yıllar seni öldürürken
dişlerin basmaz yiyemez olursun meyvemi
kolların dizin dermansız kaldıramazsın bir şey
yine gel otur köklerime ve düşün

hep benden bir şeyler alsan
vermesen de bir şey bana
hep vefasızlık etsen de
yine de gel otur üzerime
oturup dinleneceğin bir yer var

gel otur köklerime
okşayamasam da saçlarını
ninniler söyleyemesem de sana
gölgem de olmasa
oturup dinleneceğin bir yer olurum sana
gel hiç küsmedim sana
gel otur düsün yeter
yine de aşığım sana gel
gel.