Ağaç Ve Rüzgâr Şiiri - Yılmaz Aybar

Rüzgâra der ki ağaç:
'Seninle dertte başım,
Uslu durmuyorsun hiç,
Yok hayatta rahatım.

Bazen hepten azarsın,
Çocuk musun deli mi?
Hem kafamı bozarsın,
Hem kırarsın dalımı.

Hışırtılarım feryat,
Ama kulak asan kim?
Bu ne çileli hayat?
Nedir senden çektiğim? '

Ağaca der ki rüzgâr:
'Ben olmasam hiçsin sen,
Nankör olma bu kadar,
Benimle ağaçsın sen.

Esmesem bazı bazı,
Seni kıpırdatmasam,
Heykel misin ağaç mı?
Bilinmez ben olmasam.

Kuru yapraklarından
Sayemde arınırsın,
Baharda yeni baştan
Yeşile bürünürsün.'

Söyler ağaç rüzgâra,
Rüzgâr ağaca söyler,
Dil dökerler boşuna,
Değişmez hiç bir şeyler..