Ağaç ve Orman. Şiiri - Nisari Özdoğan

Tabiatın neşesi, sen dünyanın nurusun,
Sana zalimce kalkıp vuran eller kurusun.
Vatan aşkıyla çarpan kalpler sana kıyamaz,
Baltalı canavarlardan Rabb'ım seni korusun.

Kuruyan dünyamızın sensiz gelmez neşesi.
Mis kokulu çamlarla zümrüt gibi meşesi
Gönüller ferahlatır, huzur verir gözlere,
Döşensin yaprağınla yurdumun her köşesi.

Sen olmasan buz gibi soğuk sular içilmez.
Sen olmasan tarladan altın başak biçilmez.
Sensiz tütmez ocaklar,sensiz yapılmaz mesken.
Okyanuslar aşılmaz, sensiz umman geçilmez.

Sensiz kurur pınarlar, bir testimiz dolunmaz.
Olmadığın yerlerde, hava bile solunmaz.
Rabb'imizden bizlere, ne büyük bir ni'metsin.
Her şeyimiz olsa da; Sensiz asla olunmaz.

Cennete çevirirsin kupkuru bir ovayı.
Arzın fatihi kuşlar sana yapar yuvayı.
Keseriz biçeriz de, bu zalim insanlardan,
Esirgemezsin yine türlü türlü meyvayı.

Ayakkabımda çivi, ceketimde düğmesin.
Servetimizsin sana hain eller değmesin.
Gölge yapan bulutlar geçmesin üzerinden,
Esmesin deli rüzgar, dallarını eğmesin.

YURTTAŞ,
Ağaç dik hemde koru, o milli servetimiz.
Ölsek yine onunla süslenir makberimiz.
^Kıyamet kopuyorken elinde fidan varsa,
Dikeceksin toprağa^ diyor Peygamberimiz...