Ağaç ve Kent Şiiri - Tayfun İkiz

Binaların ağaçlardan çok olduğu kentte geçiyor ömrümüz...
Arkamızda bir yığın kalabalık,
Anlamsız bir koşturmaca önümüz.
Çalışıyor,
Daha çok çalışıyor,
Daha az mutlu oluyoruz.
Kentin dev silüetlerinde,
Ya hayallerimizi,
Ya yarınlarımızı arıyoruz.
Tamamlanmamış hayaller,
Henüz tanımlanmamış sendromlar yaşıyoruz.
Kopuyoruz kendimizden.
Kayboluyoruz sessizce derinden.
Kuş sesleri çoktan silindi kulaklarımızdan.
Yeryüzü bir cennetti,
Çimenler halı,
Bulutlar kelebekti.
Her şey oysa ne güzeldi.
Önce bir kepçe güle değdi,
Sonra toprak kirlendi.
Kayalar bu acıya az mı direndi.
Bir ümit kalmıştı,
Onu da insan çaldı