insan bir ağaca benzer.
kökleri ailedir,
gövde kendisidir,
dallar sevgili,
yapraklar dosttur,
meyveler hayatın zevkidir.
her ağac meyve vermez,
bazıları ekşi,bazılarıda tatlıdır,
yapraklar sonbaharda tek tek dökulur,
sağlam dostluklar,cam ağacı gibidir
yaprakları asla dökulmez
dallar coktur
bazen kırılır
bazen budanır,
yeni dallar filizlenir.
gövde bir kez kesilir
bir daha yeşermez.
ama kökler
hep yerinde kalır
üstune beton dökup,
duvar örsende,
o hep kalır...
Kayıt Tarihi : 16.1.2009 22:03:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Ercan Tunç](https://www.antoloji.com/i/siir/2009/01/16/agac-ve-insan-aile.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!