Ağaç. tek başına Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bir zamanlar bir ağaç vardı
karşısında kız kulesi
bakardı denize hayran hayran

tek başınaydı
sahipsizdi
dökülünce kış geldiğinde yaprakları
bir kuru canı kaldı
neşeliyken baharda
rüzgârla
toprağı eğilip öperdi dalları

kız kulesi de tek başınaydı
tek başına o da ağaç gibi kurardı hayaller
yıkamadı asırlar boyu
ne haşin rüzgârlar
ne kindar yeller
hani ne derler
ağaçtı odundu ama
canı vardı
canın da yüreği

vardı onun da hayalleri
bekledi yıllar yılı gelmesini
o küçük sevecen çocuğun

birlikte ağlardı yağmurlarla
canını yakmştı ama sevmiş okşamıştı da

bir gün bir genç adam geldi
baktı kız kulesine saatlerce
adam da ağladı
tek başına

yağmurlar eşlik eti onun da gözyaşına
her gün geldi
tek başına

hatıralardı onu üzen

ağaç sonunda tanıdı onu
beklediği o idi ne kadar da büyümüştü

adam ağacın gülümsediğini gördü
sarıldı ağacına
sevmişti onu
ama canını yakmıştı ağacın

ağaç ta
ağaçtı odundu ama
onun da kalbi vardı

adam eliyle yokladı ağacı aradı
yıllar önce
küçük çakısıyla kazıdığı ismi
katmanlarının içinde ağacın
belli belirsiz

ağaç büyüdükçe sevgisi de büyümüştü

ağaç ağladı
yüreğinde idi o kurşun
ara sıra kanardı
tek başına
kız kulesine karşı

22/Ekim/2010/Cuma/Bodrum