Ağaç Sevgisi Şiiri - Abdullah Tekmen

Doğanın vergisi yeşil ağaçlar,
Oksijen kaynağı kutsal ağaçlar,
Yaşam veren, yaşamın tek parçası
Can çekirdeğinde gizsel ağaçlar...

Atalarım ağaçları kesmemiş,
Ormanları kesinlikle yakmamış,
Az da olsa hiçbir zarar vermemiş,
> demişler.
> demişler.
>

Ağaçla eş tutulmuştur kişiler,
Bir çocuğun doğumunda atalar
Onun için birer ağaç dikmişler.
Başlarından olmuş ağaç kesenler...

Unutma! Eski Türk anlayışında:
Genç fidanlar erkek çocuklarına,
Çiçekleri açmış ağaç, kızlara,
Çam ağaçları hep, tüm analara,
Ulu çınarlar da hep babalara
Benzetilmişlerdi eski yaşamda...

Ağaçlar yaşamın; bu denli birer
Öğesiydi, parçasıydı ayrılmaz!
Bilin ki, ağaçsız olan kişiler
İçleri tamtakır birer kuru saz...

Ağaç beşiklerde büyümedik mi?
Uykulara varıp düş görmedik mi?

Şu bir gerçek, unutmayın hiçbir çağ,
Ağaçlarda bizim gibi canlı, sağ.
Onlarda sevinir acı duyarlar,
Onlar da gülerler onlar da ağlar.
Onların da yarasından kan akar...

Her türlü önemli yarar sağlayan
Ağaçları koruyalım her zaman...

Ağaca çiviyi hiç çakmayalım,
Tel ve ip bağlayıp sıktırmayalım,
Ağacı rastgele hiç kesmeyelim,
Çıkarlara göre kullanmayalım,
Hele kabuğunu hiç soymayalım,
Filizlerini ve dal kırmayalım.

Ağaç sevgisinden yoksun kişiler
Ağacı görmezler, orman yakarlar,
Ağaçları, ormanları yok eder.
Bu sevgiden yoksun kişi yarımdır...