Ağaç Olmak Şiiri - Necip Zeybek

Yok, ne özümde,
Ne sözümde isyan.
Doğacağıma insan,
Yaratılsaydım tek çatal, iki dal bir fidan…

Toprağım sevgi,
Köklerim hoşgörü olsun,
Özsu yerine gülücükler koşsun,
Çocuklar gibi dallarımda kıkır kıkır.

Sevip sevilirsen,
Varsındır hakikatte sen!
Sanal değil, var olmak isterim,
Yemyeşil, dört mevsim...

Tazelenme, yenilenmedir ümit,
Hayattır, güvendir, ilhamdır, aşktır, ışıktır...
Patlasın o da şıvgınlarımda pıtır pıtır.
Durmasın boy atsın,
Eksilmesin, artsın,
Sararıp solmasın ruhum;
Ölüme ilaç olsun sunacağım tohum.

Ne duyayım birinden hakaret,
Ne edeyim halimden şikâyet...
İstemem ağız, burun, göz, kulak,
Filizlensin dallarımda yeter ki her dem taze yaprak.

Eğilin ey dallarım,daha eğilin,
Bakmayın tepeden kimseye sonradan görmeler gibi.
Uzayın parmaklarım, yere değin,
Sevin çayırı çiçeği, böceği estikçe rüzgar.
Bükülün budaklarım, şakısın yapraklarım,
Toprak anayı öpsün dudaklarım.

Ey nefesim,
Tertemiz misler gibi kok,
Salınsın bol reçine bedenimden,
Dolsun her yer oksijen.
Ey nefsim,
Aman adalet,
Hakka hukuka hürmet...
Verdikçe siz kıymet,
Ağaç deyip geçmez bana da millet,
Bilir beni de özü sözü bir; saygın şahsiyet,

Eksilmesin ki üstümden hiç güneş,
Ne donayım,
Ne yalnız kalayım,
Yaşayayım kurt kuşla kardeş kardeş.

Yaz sıcaklarına vurulmaz gem,
Masörüm olsun rüzgar dokunsun tenime serin serin,
Büzüşme sen de gölgem,
Büyü, koyulaş, ateşini kes güneşin.
Bunalanlara ulaş.
Hayır dua olsun senin de eserin.

Okşasın ara sıra tenimi yağmur, kar,
Ne susuz,
Ne uykusuz kalayım,
Eksilmez o zaman duruşumdaki vakar.

Ne şeytana kanayım,
Ne ahrette yanayım,
Masumiyet üfle de,
Durma üstüme sen de rüzgâr.
Zaten özümüz odun,
Sonunda hesap var!

Buyurun,
Serçeler,sakalar, güvercinler,
Her seher dallarıma.
Ve her sefer başka bir ayet okuyun.
Huşu ederken ben salına salına.
Hışırtılarımdaki şahadet de olsun ifadesi şükrümün!

Demokrasiye tutkunum,
İstemem üstümde üniforma gibi tek renk.
En zıtları da yer bulsun tacımda benek benek.
Örtsün üstümü dört mevsim çiçek.
Ve kokayım ben hep iyi niyet,
Yok olsun yeryüzünden kin ve nefret;
Dünya olsun cennet.

Ama bitmemeli daha işlevim,
Sarkmalı diğer dalımdan da,
Meyvelerim hevenk hevenk.
Sunmalı kırmızı ve tatlı olan,
Yoksullara bolluk bereket...
Yeşil ve ekşiden yapılan şerbet,
Onmaz hastalara bahşetmeli şifa, afiyet.
Mor renkli mayhoş yemişlerim,
Dağıtmalı huzur, sükûnet ve saadet...

Ne güzel olurdu,
Ah ne güzeel,
Yaratılsaydım böyle cılız bir fidan;
Eksileydi dünyadan, bir nankör insan!